Cud w Esfahanie

Po wyjeździe z Kazachstanu jedenastoletni Andrzej rusza w dalszą tułaczkę szlakiem wojennych wygnańców. W towarzystwie podobnych mu sierot przemierza rozległe i obce, a zarazem urzekające krainy. Trasa wiedzie przez Ałma Atę, Samarkandę i Taszkient do Esfahania, miasta z baśni, gdzie w każdej chwili może zdarzyć się cud, a po tysiącu i jednej nocy dalej przez Egipt aż do odległej Szkocji.
Historia wygnania jest jednocześnie liryczną opowieścią o erotycznym wtajemniczeniu i budzących się uczuciach. Miłość i zmysłowość stają się azylem dla dziecka okrutnie doświadczonego przez historię. Oddzielają je od koszmaru toczącej się wojny i nadają poetycko-baśniowy wymiar jego dramatycznym wspomnieniom.

W tej powieści zło splata się z namiętną żądzą życia tak jak w pamięci jej bohatera wydarzenia, miejsca i ludzie łączą się w cudowną, fascynującą baśń.

Wszystko strasznie się pogmatwało: "Rzeczy nienasycone" uzurpowały sobie prawo pierwszeństwa i "Cud w Esfahanie" ukazuje się po nich, choć powstał wcześniej. Ale tak każe chronologia wydarzeń, obowiązująca nawet w fantastycznej baśni, w jaką wszedłem wbrew woli. I oto jej dalszy ciąg, niezależny i od "Rzeczy..." i ode mnie. Latający dywan niesie mnie i nieodmiennie są ze mną wszyscy, których kocham, wszędzie, dokądkolwiek dociera, a szlak jest długi: Pahlevi, Teheran, Esfahan, a potem bardzo długa podróż aż do Edynburga... A więc - zamyślenie-niezamyślenie...
Andrzej Czcibor-Piotrowski