Córka ladacznicy

W Córce ladacznicy i innych opowiadaniach Russo opisuje swoich bohaterów ciepło i z poczuciem humoru, ukazując ich losy i dusze poprzez nieraz dramatyczne, a zawsze wzruszająco prawdziwe perypetie życiowe. Zmęczony życiem filmowiec z Hollywood odkrywa w sobie wygasłą namiętność, z której nie zdawał sobie sprawy, dopóki nie było za późno. Nad wiek rozwinięty piątoklasista, miłośnik baseballu, obserwuje uważnie, i jak na jego wiek, niezwykle wnikliwie i dojrzale, świat ludzi dorosłych przez pryzmat kryzysu małżeńskiego swoich rodziców. Inny chłopiec, zmuszony do podjęcia długiej podróży przez cały kontynent ze zbuntowaną i nieodpowiedzialną matką, po latach odkrywa, jaki wpływ doświadczenie to wywarło na całe jego życie. Starsze małżeństwo wykorzystuje dawno odkładany urlop na wyspie, by zweryfikować siłę - i słabości - swojego związku. W opowiadaniu tytułowym wreszcie, stara zakonnica stawia profesora literatury i pisarza przed faktem dokonanym, pojawiając się na jego warsztatach pisarskich, by w ramach
zajęć spisać i podzielić się swoją niezwykłą i niewiarygodnie gorzką historią życia.

Rysując mistrzowskimi pociągnięciami kolekcję portretów, w swoich opowiadaniach Russo daje przykład pisarstwa w wielkim stylu, w którym czuje się - jak pisał recenzent „The New Yorkera” - mocne bicie znużonego serca. Z łatwością i wyczuciem stylu i charakteru odnajduje właściwy ton dla każdej postaci, z najwyższą maestrią ukazując nam tajemnice ludzkiej egzystencji.