Coaching jako konstruktywny dialog

Dialog jest sercem każdej istotnej relacji, w tym relacji coachingowej, a zarazem koniecznym warunkiem rozwoju indywidualnego i społecznego – to właśnie dzięki niemu można mówić o prawdziwym spotkaniu dwóch osób. Bez takiego spotkania, bez możliwości przejrzenia się w oczach innego podmiotu, bez nazwania i wyrażenia własnych myśli, bez empatycznego otwarcia się i usłyszenia myśli drugiego człowieka oraz bez wymiany poglądów prowadzącej do współtworzenia nowych idei – niemożliwe byłoby ani samopoznanie, ani tworzenie więzi, ani też indywidualny, czy społeczny progres. Można uznać, że nawiązywanie dialogu jest nie tylko naturalną, wrodzoną potrzebą homo sociologicus, ale wręcz konstytuuje nasze człowieczeństwo. W tym kontekście coaching, rozumiany jako konstruktywny dialog staje się nie tylko sposobem na zaspokojenie jednej z fundamentalnych ludzkich potrzeb, ale także pięknym i skutecznym narzędziem służącym do facylitacji indywidualnego i społecznego rozwoju.

Z Wprowadzenia

Podejmowany dotychczas w nieznacznym stopniu temat szeroko rozumianego dialogu, mającego wielowiekową tradycję, staje się w tej publikacji nowym polem badawczym, a także nowym wyznacznikiem rozwoju, postępu i innowacyjności – zarówno w relacjach międzyludzkich, jak i w obszarze zarządzania i edukacji.

Przedstawione w książce interesujące konteksty analiz i interpretacji procesu coachingu jako dialogu potwierdzają jego aktualność i niezwykłą dynamikę rozwojową. Pokazują nowe paradygmaty i trendy. Wskazywanie interdyscyplinarnych relacji i zależności stanowi zarówno szansę, jak i wyzwanie stojące przed światem nauki, biznesu i edukacji, z którymi muszą się zmierzyć instytucje zajmujące się kształceniem i doskonaleniem kompetencji pracowników i nauczycieli. Tutaj właśnie coaching uzupełnia lukę między kształceniem sformalizowanym i ustawicznym rozwojem człowieka.

Książka jest przeznaczona nie tylko dla praktyków i teoretyków coachingu, lecz także dla wszystkich, którzy widzą w tej metodzie szansę na rozwój własnego potencjału.

prof. dr hab. Józef Bednarek