Stary Cmentarz na Pęksowym Brzyku w Zapokanem
Jeden z najmniejszych, a jednocześnie najbardziej znanych polskich cmentarzy - Stary Cmentarz na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem - ma 157 lat. Ten urokliwy cmentarzyk liczy ok. 250 grobów, w połowie z nich spoczywają osoby mniej lub bardziej znane w dziejach Podhala lub Polski.
Są to m.in. artyści, taternicy, ratownicy, przewodnicy tatrzańscy, sportowcy, ludzie zasłużeni dla miasta i regionu oraz członkowie najstarszych góralskich rodów.
Na Pęksowym Brzyzku pochowani są m.in. pierwszy proboszcz Zakopanego ks. Józef Stolarczyk, Tytus Chałubiński, Jan Krzeptowski Sabała, Stanisław Witkiewicz, Mariusz Zaruski, Kazimierz Przerwa Tetmajer, Władysław Orkan, Kornel Makuszyński, Stanisław Marusarz, Helena Marusarz, Antoni Kenar, Juliusz Zborowski, Władysław Hasior, a także fundator cmentarza - Jan Pęksa - oraz rodziny Chramców i Pawlikowskich. Symboliczne mogiły mają tam także Stanisław Ignacy Witkiewicz oraz Bronisław Czech.
Zakopiański Stary Cmentarz jest licznie odwiedzany przez turystów każdego dnia w roku. Przyciągają ich znane nazwiska pochowanych tam ludzi, ale i piękno góralskiej nekropolii, która nie tylko jest miejscem spoczynku, ale i w jakiejś części także dziełem ludzi sztuki. Wiele nagrobków wykonali zakopiańscy artyści, m.in. Antoni Kenar, Antoni Rząsa, Władysław Hasior.
Bramę cmentarną zaprojektował Stanisław Witkiewicz.
Cmentarz na Pęksowym Brzyzku został założony w 1848 roku na wysokim brzegu nad potokiem Cicha Woda. Ziemię na ten cel przekazał Jan Pęksa, od którego nazwiska cmentarz wziął nazwę. W 1931 roku cmentarz został uznany za zabytek. Obecnie każdy pochówek wymaga zgody konserwatora zabytków.
Ostatni głośny pogrzeb odbył się tutaj w styczniu 2002 roku. Na Pęksowym Brzyzku spoczęli wówczas dwaj ratownicy TOPR, którzy idąc na ratunek zginęli w lawinie pod Szpiglasową Przełęczą.