**Jacques Lecoq zajmuje miejsce paradoksalne. Do jego pracy odwołują się aktorzy, autorzy, reżyserzy, scenografowie, ale także architekci, wychowawcy, psychologowie, pisarze, a nawet duchowni – ci, którzy bezpośrednio uczyli się w Szkole lub byli uczniami jego uczniów. Jeszcze inni inspirują się jego pracą, nie znając nawet jej źródła. Sławny na całym świecie, jest stosunkowo mało znany we własnym kraju. Kto zna jego pedagogikę? Korzenie jego nauczania, jego ewolucję, zasady, wątpliwości i poszukiwania? […]
Podczas licznych rozmów książka krystalizowała się wokół zasad strukturyzujących nauczanie teatru, wywiedzionych z doświadczeń. Jacques Lecoq, stosując swój słownik zarazem obrazowy i precyzyjny, prowadzi nas krok po kroku do granic własnych poszukiwań – do wspólnych źródeł wszelkiej kreacji. Cierpliwie i wspaniałomyślnie objaśnia zakręty drogi, przeszkody, odchylenia, ślepe uliczki. Śledzi z ukrycia zafascynowany pewnymi zagadkami związku człowieka z kosmosem, z których rodzi się gra teatralna. […] Podjęta podróż nie bez humoru i delikatności prowadzi ku najwyższym szczytom teatru i ku ciągle oddalanym horyzontom, ku mądrości Ciała poetyckiego.