Ciało czasu. Esej o teatrze

Współczesną teatrologię interesują głównie zjawiska dalekie od tradycyjnie pojmowanego teatru. Książka prof. dr. hab. Janusza Misiewicza jest dowodem, że dawny teatr może być nadal przedmiotem interesujących dociekań teoretycznych.

Refleksja podjęta przez Janusza Misiewicza koncentruje się wokół kwestii rozwoju teatru i wiedzy o nim. Czy w teatrze (i w ogóle w sztuce) dokonuje się jakiś postęp, a kolejno powstające dzieła są zawsze lepsze od dokonań wcześniejszych? (I na czym miałby ów postęp polegać?). Czy możę raczej jest tak, że istotna wartość utworów nie zależy od tego, w jakiej fazie historycznej powstały, a póżniejsze nie są ani trochę bardziej cenne niż wcześniejsze.

Być może dzieje sztuki (i teatru) świadczą jednak o stopniowym regresie, spowodowanym przez zanik motywacji metafizycznej, która stanowi główne źródło twórczości artystycznej. (Jak sądzili np. Hegel, Nietzsche a także w XX wieku Witkacy). Autor rozważa kierunek zmian w sztuce teatru, w oparciu przede wszystkim o tradycję europejską, bez jakichkolwiek powziętych z góry założeń.