Chwile zamknięte w obrazkach

Tuż przed ogłoszeniem stanu wojennego wyjechali za chlebem za zachodnią granicę. Od pierwszych dni pobytu na obczyźnie wszystko idzie zgodnie z opracowanym przez Norberta planem. Dzięki splotowi wielu sprzyjających okoliczności, talentom, pracowitości oraz determinacji, a także gdzieś głęboko w niemieckiej ziemi osadzonym korzeniom, mężczyźnie udaje się osiągnąć sukces. Niepracująca zawodowo, bezgranicznie oddana mężowi, wspierająca jego działalność, piękna żona jest elementem znakomicie uzupełniającym całość jego układanki. Po kilku latach przychodzą na świat dzieci. Zdolny biznesmen w stosunkowo krótkim czasie zdobywa pozycję uznanie i szacunek w środowisku niemieckiej finansjery, zapewniając tym samym rodzinie dostatni i beztroski byt. Ale czy na pewno? Okazuje się, że życie w złotej klatce nie jest szczytem marzeń Dagmary. Samotna w obcym kraju, uzależniona od swojego mężczyzny, jednostki władczej i apodyktycznej, ambitna i niespełniona kobieta, szukając sposobów samorealizacji, postanawia oddać się od
dawna tłumionej pasji – malarstwu.

Pewnego dnia idealny z pozoru ład burzy seria zaskakujących przypadków. Rodzi się konflikt, który rujnuje dotychczasowe relacje. Rodzina staje nad przepaścią, drogi małżonków rozchodzą się. Dopiero po dotarciu na manowce życia oglądają się za siebie. Czy obciążeni bagażem bolesnych doświadczeń zechcą jeszcze zawrócić? Czy w labiryncie dróg zdołają odnaleźć tę właściwą? A może jest już za późno? Może… odeszli za daleko?

„Chwile zamknięte w obrazkach” to opowieść o miłości, rozczarowaniu i zdradzie, o cierpieniu i trudnej do okiełznania namiętności, o walce o siebie i ze sobą, a także o niełatwej sztuce wybaczania, również samemu sobie. To przypomnienie o tym, że nikt w chwili przyjścia na świat nie otrzymuje gwarancji, że wszystko, czego przyjdzie mu po drodze doświadczać, będzie jednoznaczne i równo na półkach życia poukładane, ani tym bardziej, że z łatwością da się wtłoczyć w wyznaczone przez społeczne normy, tak zwane, „przyzwoite” ramy.