Chopin i George Sand

Ten romans wpisał się w sposób trwały w historię obyczaju epoki romantycznej. Jego dzieje są zarazem zadziwiające i poruszające do głębi.

Obustronna fascynacja, potem namiętność, wreszcie przyjaźń, która wzbogaciła kulturę europejską o długą serię poczytnych swego czasu powieści, od Spiridiona po Lucrezię Floriani.

Sprowokowała powstanie kilkudziesięciu niezaprzeczalnych arcydzieł, od Sonaty b-moll po Barkarolę. Ze strony Chopina nie była to miłość od pierwszego wejrzenia. Trzeba było półtora roku wszechstronnych zabiegów, by zdobyć tę twierdzę.

Ale potem... George Sand wymyśliła eskapadę na Majorkę, by paryżanom zniknąć z oczu, a południowym klimatem wzmocnić zdrowie Chopina. Majorka miała być rajem na ziemi. Stało się inaczej: wraz z nagłym wybuchem choroby znika początkowa euforia.

Wracano z Zielonej Wyspy statkiem przewożącym świnie, z Chopinem ledwie żywym z od upływu krwi. Markiz de Custine już w październiku 1838 prorokował: "Wyjeżdża do Hiszpanii, to tak, jakby na tamten świat. Nie widzi, że ta kobieta kocha jak wampir!..." W dziesięć lat później Krasiński donosił Delfinie Potockiej: "Wosk dotknął się ognia z piekieł - i stopniał".

Jak było naprawdę?
Do dzisiaj głosy monografistów trwają podzielone między za - i przeciw pani Sand, jak niegdyś głosy świadków.

Ale niech mówią fakty i świadectwa - znane i nieznane - które złożyły się na tę książkę.