Michał Głowiński

"Była wielką poetką. Poetką obracającą się w kręgu fundamentalnych spraw egzystencjalnych i zarazem poetką humorystyczną. Uprawiała lirykę myślicielską i równocześnie bawiła się słowną wirtuozerią.

Pisała o życiu i śmierci, jeden z jej najświetniejszych wierszy nazywa się O śmierci bez przesad. Można powiedzieć, że cała jej poezja jest bez przesady. Nie unikała pisania o strasznościach XX wieku, zawsze jednak umiała zachować dystans, ratowała siebie i czytelników raz mniej, raz bardziej wyrazistą ironią. Patosu nie znosiła, był jej zdecydowanie obcy.

Znałem Wisławę Szymborską osobiście, mam kilka tomów jej wierszy z dedykacjami; przed kilku laty podarowała mi filiżankę z obrazkiem przedstawiającym dwie małpy podające sobie ręce i z napisem od Wisławy. Wszystko, co jest od Wisławy w sferze słowa, stanowi klasyczną pozycję polskiej - nie tylko polskiej - literatury".