Bolesław Leśmian

Polski poeta pochodzenia żydowskiego, jeden z najwybitniejszych twórców epoki Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego.

Wedle jednych źródeł poeta urodził się 22 stycznia 1877; sam podawał rok 1878 jako rok swojego urodzenia, natomiast płyta nagrobna na cmentarzu na Powązkach, sporządzona przez Jana Brzechwę (bliskiego krewnego poety), podaje rok 1879.

Właściwe nazwisko poety brzmiało Lesman. Zmienione zostało najprawdopodobniej za radą Antoniego Langego, poety, nowelisty i krytyka, wuja poety, chociaż inna wersja przywołuje tutaj na wpół mityczną postać Franciszka Fiszera, człowieka będącego swoistą legendą literatury polskiej okresu modernizmu i międzywojnia, który... nie pozostawił po sobie żadnego utworu zapisanego.

Rodzice poety - Józef Lesman i Emma z Sunderlandów należeli do inteligencji pochodzenia żydowskiego; sprawa pochodzenia powróci później w niewyszukanych atakach antysemickich okresu międzywojnia, wymierzonych nie tylko przeciwko Leśmianowi, ale także przeciwko Tuwimowi czy pisarzom z kręgu "Wiadomości Literackich".

W roku 1912 ukazuje się Sad rozstajny - pierwszy zbiór poezji Leśmiana, który jednak nie wzbudził większego zainteresowania czytelników ani krytyki literackiej. W okresie poprzedzającym wybuch pierwszej wojny światowej Leśmian przygotowuje oryginalne opracowania legend wschodnich, zebranych w tomie Klechdy sezamowe (1913), opracowuje Przygody Sindbada Żeglarza, tłumaczy Opowieści nadzwyczajne Edgara Allana Poe.

Przebywając w Cannes pisze oparte na folklorze polskim Klechdy polskie, które jednak nie zostały przyjęte przez wydawcę Jakuba Mortkowicza. Nie tylko parafrazy opowieści Księgi tysiąca i jednej nocy czy polskich podań ludowych, ale także Leśmianowskie tłumaczenia noszą na sobie wyraźne piętno wyobraźni poetyckiej autora Dziewczyny. W Hrubieszowie Leśmian przygotowuje do druku ostatecznie Łąkę, w Zamościu przygotowuje następny zbiór wierszy - Napój cienisty, który zostanie wydany w roku 1936.

Leśmian umiera na serce w Warszawie 7 listopada 1937 roku. Utwory wydane pośmiertnie, zebrane w tomie pt. Dziejba leśna definitywnie już utrwaliły opinię o wyjątkowości tej poezji na terenie literatury polskiej.

Kolejne publikacje utworów Leśmiana wzbudzały coraz większe zainteresowanie, by ostatecznie w roku 1958 Leśmian został określony przez Jacka Trznadla, autora jego pierwszej monografii mianem "największego poety polskiego naszego wieku".