Bóg wie

Narratorem tej przezabawnej powieści jest biblijny władca Izraela, król Dawid - następca Saula, pogromca Goliata, twórca potęgi państwa żydowskiego na przełomie X i XI wieku p.n.e. W błyskotliwym monologu mocno już podeszły w wieku władca opowiada o swoim życiu wielkiego wojownika i mocarza, genialnego poety i wspaniałego kochanka, rozpamiętuje losy Izraela. Wadzi się i godzi z Bogiem, "poprawia błędy" Starego Testamentu, bezlitośnie obnażając wszystkie słabości jego herosów, których ukazuje jak zwykłych, nieporadnych, nierzadko głupich ludzi (np. Mojżesz to jąkający się idiota, któremu Dziesięcioro Przykazań wpada w ręce przez przypadek). Dawid ujawnia jednocześnie cały swój narcyzm, cyniczny humor i ignorancję tak charakterystyczne dla bohaterów Hellera. Snujący swoją opowieść biblijny władca jest obdarzony świadomością człowieka współczesnego i wiedzą na temat dalszych losów ludzkości; ma przy tym mentalność współczesnego zasymilowanego Żyda nowojorskiego. Ten zabieg narracyjny przydaje powieści
oryginalności i komizmu.