Blanche i Bear 2. Czarna jak noc

Druga z trzech powieści Reginy Doman, której głównymi bohaterami są Blanche i Bear. Jak się okazuje, pierwsza część powieści tylko pozornie zakończyła się baśniowym happy endem „żyli długo i szczęśliwie”, bowiem zło, które ich prześladowało, nie zostało do końca pokonane i da o sobie znać w zupełnie nieoczekiwany sposób. Tym razem jego główny atak zostanie zwrócony przeciwko Blanche. Czy ma to coś wspólnego z trudną przeszłością Beara? Czy też Blanche została przypadkiem zaplątana w nową, niebezpieczną sieć zła? Czy uda im się na nowo odnaleźć w tym labiryncie przemocy, zemsty, fałszywych oskarżeń?

Akcja powieści toczy się wartko i trzyma w napięciu aż do ostatnich stron, pełna jest zaskakujących zwrotów oraz intrygujących sytuacji i postaci, których psychologiczny rysopis jest trudny do stworzenia niemal do samego końca.

Niewątpliwą atrakcją powieści jest fakt, że pierwszoplanowymi jej bohaterami, obok Blanche i Beara, autorka uczyniła Braci z Bronksu – Franciszkanów Odnowy. Stanęli oni na życiowej drodze głównych bohaterów w najbardziej dramatycznym momencie.

Autorka była swego czasu wolontariuszką we fraterni Braci z Bronksu, potrafiła więc niezwykle wiernie i sugestywnie opisać ich życie i służbę najuboższym w tej nowojorskiej dzielnicy biedy, narkotyków i przemocy. Na kartach książki poznajemy ich początki. Ci nowi, niezwykle barwni bohaterowie wnoszą do książki dużo humoru (to najzabawniejszy spośród wszystkich trzech tomów powieści) oraz niezwykłego wprost ciepła. Czytelnik od pierwszych stron nabiera ogromnej sympatii do tych dobrodusznych, długobrodych, obutych w sandały, ubogich braci. Fabuła powieści oparta jest na baśni braci Grimm Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków. Każdy czytelnik przyzna z pewnością, że autorka jest mistrzynią „uwspółcześniania” starych baśni. Czytając powieść, wcale nie trzeba dopatrywać się analogii do baśniowych postaci czy sytuacji, ale jeśli chce się je dostrzec, wówczas lektura książki staje się jeszcze bardziej fascynująca.