Biała cisza

Biała cisza opowiada głosem dziewczynki o dramatycznych wydarzeniach w rodzinie, w rzeczywistości Polski socjalistycznej lat 70.-80. dwudziestego wieku. Używając prostego, często infantylnego języka, ukazuje proces zaniku wiary w Boga, rodzinę, ludzi oraz rozkład podstawowych wartości. Trudna rzeczywistość – śmierć, alkoholizm, przemoc – przedstawione są tu w realistyczny sposób, charakterystyczny dla dziecięcego przeżywania. Spojrzenie to jest czasem nostalgiczne, czasem sentymentalne, ale czasem też zabawne.