Beata Obertyńska

Córka poetki młodopolskiej Maryli z Młodnickich Wolskiej i przemysłowca Wacława Wolskiego w młodości związana była ze środowiskiem artystycznym Medyki Pawlikowskich.

Debiutowała w 1924 roku w "Słowie Polskim". Po studiach w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej występowała na scenach lwowskich. W 1936 na zaproszenie rodziny Romerów odbyła podróż do Portugalii.

Aresztowana przez NKWD w lipcu 1940 r. we Lwowie więziona była "Na Brygidkach", w Kijowie, Odessie, Charkowie, Starobielsku, a następnie zesłana do łagru Loch-Workuta. Po amnestii pracowała w kołchozie pod Bucharš. W 1942 r. opuściła ZSRR. Przydzielona do Pomocniczej Służby Kobiet wraz z Armią Polską przemierzyła Iran, Palestynę, Egipt i Włochy. W czasie urlopu z wojska w Johanesburgu powstał pamiętnik W domu niewoli opublikowany w Rzymie (1946) pod pseudonimem Marta Rudzka. We Włoszech Obertyńska pracowała w tygodniku "Orzeł Biały".

Po wojnie Beata Obertyńska osiedliła się w Londynie. Związana była głównie z Katolickim Ośrodkiem Wydawniczym "Veritas". W 1966 odbyła podróż do Montrealu i Chicago. Publikowała w "Dzienniku Polskim" i "Dzienniku Żołnierza", "Ochotniczce", "Orle Białym", "Polsce Walczącej", "Przeglądzie Polskim" "Wiadomościach", "Życiu". Otrzymała wiele nagród literackich, m. in. Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, Fundacji z Brzezia Lanckorońskich oraz Fundacji imienia A. Jurzykowskiego.

W Polsce ukazało się kilka tomów pism Beaty Obertyńskiej: Wspomnienia (wspólnie z M. Wolską, 1974), Wiersze wybrane (1983), Grudki kadzidła (1986), Skrząca libella (1991), W domu niewoli (1992), Skarb Eulenburga, t. 1-2 (1993), Liryki najpiękniejsze (1999).

Zmarła w Londynie.