Autoportret niedokończony

Jest to poezja z założenia metafizyczna, mająca ambicję ogarnięcia całości tego, co dzięki zmysłom, wrażliwości i wyobraźni człowiek gotów jest uważać za realne. Nie to, jak jest, ale to, jak spostrzegam i przedstawiam świat, stanowi źródło prawdziwej wiedzy, że śmierć nie kończy obecności człowieka na ziemi, że na „dalszy ciąg” zasłużyć można, natężając zmysły i okazując uwagę innym stworzeniom, że miłość silniejsza jest niż chaos i natręctwo przemijania. By jednak ustanowić tę prawdę, trzeba przemówić w uniesieniu i z retoryczną siłą.