Autobiografia 2. 1959-2006

Wspomnienia Księdza, dla którego od sierpnia 1959 roku miejscem kapłańskiej służby stał się kościół Sióstr Wizytek w Warszawie, a mieszkaniem – kapelania, „niespodzianka w środku miasta”. Tu zrodziła się chęć pisania dla dzieci, tu ks. Jan Twardowski, coraz chętniej czytany autor wierszy, wracał z podróży zagranicznych i wakacji na wsi. Stąd – w wierszach i w słowie głoszonym z ambony – płynęło jego przesłanie nadziei, dobra i miłości.

W książce znajdziemy nie tylko wspomnienia, ale i rozmyślania o znakach ufności we własnym życiu, potrzebie modlitwy, kształtowaniu duchowości, zgodzie na to, czego nie sposób zrozumieć. Jako poeta Ksiądz mówi o swoich dwóch powołaniach, o tym, dlaczego pisze, skąd czerpie inspiracje, czym jest dla niego Ewangelia i praca w Kościele, jak rozumie sens pisania, zaś jako patron szkół – jak przyjmuje rolę „ducha opiekuńczego”. Daje kolejną lekcję wiary, wdzięczności i pogodnego spojrzenia na przemijanie. Wreszcie – przekonania, że „można odejść na zawsze by stale być blisko”. Rozmyślania o sensie śmierci i początku nowego życia, zamykające książkę, w świetle pierwszej rocznicy odejścia Księdza, 18 stycznia 2007 roku, nabierają symbolicznego i głębokiego znaczenia.