Ars magica

Hiszpania, początek XVII wieku. W jednym z hiszpańskich miast, Navarrze, zamordowana zostaje młoda kobieta. Rok wcześniej zeznawała jako świadek podczas procesu czarowników przed trybunałem inkwizycji w Logroño. Wszystkie znaki wskazują, że w zbrodnię zamieszane są siły piekielne. Podejrzenia padają na czwórkę rzekomych czarowników. By uspokoić przerażonych mieszkańców, Święte Oficjum deklaruje gotowość ułaskawienia tych wszystkich, którzy wyrzekną się magii i ukorzą się przed Bogiem. Sprawę ma zbadać Alonso de Salazar, kształcony w Rzymie doświadczony inkwizytor. Człowiek, który nie wierzy ani w diabła, ani w Boga, jedynie w rozum. Nikt nie wie, że wytężone studia nad dziełami Leonarda da Vinci i umiłowanie dla logiki obudziły w nim zwątpienie. Salazar uważa, że czary i sabaty są efektem zbiorowego szaleństwa, i ma na to dowody. Ktoś próbuje mu przeszkodzić w ich ogłoszeniu, a trop intrygi prowadzi wprost na królewski dwór. Mayo de la Bastida d’Armagnac, młoda wiedźma podróżująca z miasta do miasta, której
towarzyszka Ederra znalazła się w rękach obrońców wiary, podąża krok w krok za Salazarem. Zakochana ze wzajemnością w jego pomocniku, nowicjuszu Íñigo, ma nadzieję, że śledząc inkwizytora i pomagając mu z ukrycia zaklęciami, ocali życie przyjaciółce. Żadne z nich nie wie, że wkroczyli na niebezpieczną ścieżkę, i nim osiągną cel, przyjdzie im zmierzyć się ze złem, bólem i cierpieniem, jakiego dotąd nigdy nie zaznali.