Anioły nie umierają na raka

To dążenie do melodyki i rytmizacji, chociaż z zaniechaniem rymów i zestaw rekwizytów wykorzystywanych swego czasu przez zapomnianego trochę Tadeusza Nowaka, to atmosfera przywodząca, nie wiem na ile słuszne - skojarzenia z magicznym realizmem spod znaku wielkich pisarzy iberoamerykańskich (Borges, Marquez, Llosa i - czy mnie wzrok nie myli? - Coehlo?).

Niemożność, być może szlachetna, oderwania się od korzeni, od ziemi, która współtworzy wyobraźnię, czyni z tomu Tomka Zacharewicza, propozycję na pewno osobną. Fragm.rec. Radka Wiśniewskiego