André Gide

Pisarz francuski, laureat Nagrody Nobla (1947).

W pierwszym okresie związany z symbolizmem, m.in. w tomiku Le traité du Narcisse (1891). Wywodząc się ze środowiska ortodoksyjnie protestanckiego, już w prozie poetyckiej Les nourritures terrestres (1897, fragmentaryczny przekład polski Pokarmy ziemskie w Skamandrze 1939) podkreślił bunt jednostki w obronie swojej wolności i prawo do odrzucenia zakazów moralno-religijnych. Podobnie w powieściach L'immoraliste (1902) i Lochach Watykanu (1914, wydanie polskie 1837) oraz w autobiografii Jeżeli nie umiera ziarno (1924, wydanie polskie 1962), które były ostro atakowane za niemoralność.

Eksperymentalna proza Fałszerze (1925, wydanie polskie 1929), określana jako powieść o pisaniu powieści. Szeroki, międzynarodowy rozgłos zyskały również m.in. opowiadania: Prometeusz źle skowany (1899, przekład polski 1904), Szkoła żon (1920, wydanie polskie 1960) i powieść Symfonia pastoralna (1919, wydanie polskie 1982).

Także relacje z podróży, np. Powrót z ZSRR (1936, wydanie polskie 1937) - wyraz rozczarowania komunizmem, który początkowo go pociągał. Dziennik Journal (1939, poszerzony 1940 i 1950). Dramaty np. Edyp (1931, wydanie polskie 1933). Szkice krytycznoliterackie. Przekłady wierszy Gide w antologiach: Od Baudelaire'a do nadrealistów (1933), Antologia współczesnej poezji francuskiej (1947).