Aleksander Fredro

Polski komediopisarz i poeta.

Pochodził z szeroko rozgałęzionego rodu szlacheckiego, który w 1822 r. uzyskał tytuł hrabiowski. W r. 1809 wstąpił do armii Księstwa Warszawskiego, brał udział w wojnie z Rosją w 1812 r. (wojny napoleońskie), zbiegł z rosyjskiej niewoli.

W r. 1815 osiadł w rodzinnym majątku Bieńkowa Wisznia pod Lwowem. W 1828 ożenił się z hrabiną Z. Skarbkową. W latach 1833-1842 był posłem do Sejmu Stanowego. Od r. 1850 przez pięć lat mieszkał wraz z rodziną w Paryżu. W 1839 r. został honorowym obywatelem miasta Lwowa. Od r. 1873 był członkiem Akademii Umiejętności.

Uważany za najwybitniejszego polskiego komediopisarza, tworzył z wieloletnimi przerwami, odmawiając publikowania niektórych utworów w miarę ich powstawania, m.in. z powodu ataków krytyki.

Jego komedie obyczajowe zajmują się głównie życiem codziennym szlachty galicyjskiej w I. połowie XIX w., kreując barwne i charakterystyczne typy sceniczne. Stał się mistrzem portretu psychologicznego.

Najwybitniejsze komedie napisał w pierwszym okresie twórczości, do 1835: Pan Geldhab (1818, wyst. 1821), Mąż i żona (wyst. 1822), Pan Jowialski (wyst. 1832), Śluby panieńskie, czyli Magnetyzm serca (wyst. 1833), Zemsta (wyst. 1834), Dożywocie (wyst. 1835).

W drugim okresie twórczości, po 18-letnim milczeniu, wyróżnić trzeba Wielkiego człowieka do małych interesów (wyst. 1877). Wszystkie te utwory stanowią klasykę teatru polskiego.

Był także autorem interesujących wspomnień Trzy po trzy (powstały w latach 1844-1846, wyd. 1917).