Akt personalny

Te wiersze to coś w rodzaju pasjansa z twarzy, dat i zdarzeń. Szukanie w sobie dzisiejszym niegdysiejszych zdziwień, zapomnianego smaku pierwszego pocałunku, dotyku czyjejś przyjaznej dłoni, zapachu sieni domu we Wrzeszczu, przypomnienie przyspieszonego bicia serca (ze strachu? miłości?). Czytając je po latach, łapię się na tym, że rzeczą z którą najtrudniej mi się było (i jest nadal) pogodzić, to odejścia. Nie istnieje już wiele miejsc, o których pisałem (a skoro o nich pisałem, to znaczy, że były dla mnie ważne), umarło tak wielu bohaterów moich wierszy, tak wielu rozjechało się, pogubiło w czasie (a może to ja ich pogubiłem?). Jednych nie potrafiłem wyrwać śmierci i z tym, z bólem, muszę się pogodzić. Ale jak wielu jest ludzi niegdyś bardzo bliskich, których nieobecność w moim dzisiejszym życiu wcale nie boli. I jeśli już spotykamy się czasem, nie mamy sobie nic do powiedzenia. A więc układanie tej książeczki, jest także sentymentalną podróżą w ból i niemożność zrozumienia najprostszych, wydawałoby się,
mechanizmów życia.
Antoni Pawlak