Adam Bahdaj

pisarz, tłumacz

Rozpoczynał od tematów wiejskich, by ostatecznie zdobyć sławę w zupełnie innej dziedzinie.

Spędziwszy okupację na Węgrzech, debiutował w 1942 roku przekładami węgierskich pieśni ludowych, a już w kraju, po okresie dziennikarskim, powieściami na czasie: Ich pierwszy start (1951) o tym, jak powstaje Ludowy Zespół Sportowy i Skalista ubocz (1952), o walce klasowej na wsi w Beskidzie Sądeckim.

Wkrótce Bahdaj odchodzi od tematyki wiejskiej, pisze o sporcie, zyskując uznanie zwłaszcza młodszego czytelnika. Wydaje też kilka książek poświęconych wojennym wędrówkom łączników na Węgry: Droga przez góry (1956), O siódmej w Budapeszcie (1958), Smak życia (1956).

Po latach jeszcze spróbuje powieści psychologicznej: Maski i twarze (1970), o zbuntowanym przeciw stabilizacji i rutynie życia inżynierze. Rzecz trwa jedną noc i należy do modnego dziś "czasu wyłączonego".

Prawdziwą jednak sławę zyskał w dziedzinie książek dla młodzieży. Jest ich bardzo wiele m.in. Wakacje z duchami (1962), Podróż za jeden uśmiech (1964) czy ostatni już cykl powieści o współczesnym, pozbawionym ojca Telemachu. Bahdaj pokazuje przygodę, ale oprócz tego wzorce pozytywne i to nie mazgajskie, raczej przypominające bohaterów Twaina, a przy tym rzuca fabułę na szersze tory pojęciowe. Jego sukces wydaje się całkowicie zasłużony, również za sprawą sprawnego języka, żartobliwego stylu.