Abrys doczesnej szczęśliwości

Abrys doczesnej szczęśliwości biskupa Stanisława Witwickiego, wyda­ny po raz pierwszy w 1685 roku, był w swoich czasach i w stuleciu następnym dziełem popularnym. Zebrane w dwudziestu krótkich rozdziałach nauki i przykłady tworzyły żywo napisany podręcznik życia szczęśliwego oparty na medytacyjnym nakazie „czytania sa­mego siebie”, rozważaniach Seneki i traktatach św. Augustyna. Na tle dawnej literatury dewocyjnej rozprawa Witwickiego, duchow­nego związanego z dworem Jana III Sobieskiego, wyróżnia się nie tylko wyrazistym stylem, ale przede wszystkim wykorzystaniem poglądów Kartezjusza na temat budowy ciała ludzkiego i wpływu bodźców zmysłowych na rządzące człowiekiem namiętności.