70. rocznica śmierci Stanisława Ignacego Witkiewicza
Pierwsze twórcze próby Witkacy podjął mając osiem lat. Napisał wówczas tzw. dramaty dziecięce - Karaluchy, Król i złodziej. W 1910 r. zadebiutował powieścią 622 upadki Bunga, czyli demoniczna kobieta. Do najbardziej znanych dzieł literackich należy dramat Szewcy, społeczno-obyczajowe studium o polskim charakterze narodowym Niemyte dusze oraz powieści Pożegnanie jesieni i Nienasycenie.
Witkacy – powieściopisarz
Powieści Witkacego były „pojemnikiem na poglądy”, stąd w jego utworach dyskurs filozoficzny sąsiaduje z pamfletem, rozważania psychologiczne mieszają się z groteską. Bohaterami jego powieści są ludzie, którzy jako ostatni zdolni do uczuć metafizycznych w obliczu zagłady kultury europejskiej.
Dwie najważniejsze powieści Witkacego – Pożegnanie jesieni (której bohaterem jest artysta-dekadent, który doprowadza żonę do samobójstwa, przeżywa rewolucję, ucieka za granicę, lecz postanawia wrócić) oraz Nienasycenie (którego bohaterem jest młody człowiek w upadającej Europie uczący się dziwności istnienia wśród artystów, intelektualistów) – wywarły duży wpływ na polską literaturę, zwłaszcza na polską tradycję groteski. Były też tłumaczone na wiele języków obcych.