Sukienka ze starego płaszcza

Książka kreśli dwa portrety kobiet: osiemdziesięcioletniej oraz trzydziestoletniej. Autorka przedstawia różnicę w myśleniu, postrzeganiu oraz nazywaniu tych dwóch kobiet. Książka ukazuje m. in. jak potrafi kochać osiemdziesięciolatka i trzydziestolatka, co myślą te dwie kobiety, których dzieli pół wieku doświadczeń, o starości; ma przynieść spojrzenie na twórczość w wieku podeszłym oraz dojrzałym; przedstawić współczesne oraz dawne problemy macierzyństwa. Eseje kobiet przybliżają uniwersalne problemy, z jakimi borykają się kobiety dziś, a także te sprzed pół wieku. Stanowią jednak opowieści własne, jednostkowe, niekiedy intymne. Bohaterki są prawdziwe. Nie wymyślają swoich dramatów ani radości. Ich świat istnieje naprawdę. Brak fikcji jest ważnym elementem koncepcji całości pomyślanej raczej jako zbiór fotografii niż obrazków. Bohaterki mimo wielu różnic charakterologicznych mają wiele cech wspólnych, m. in. obydwie są matkami, parają się pisaniem. Zbliżanie się i oddalanie ich światów stanowi oś
konstrukcyjną książki. Kobiety przeglądają się w sobie nawzajem niczym w lustrze, które jednak nie przynosi wyłącznie odbić, ale także dodaje im lub ujmuje cech. Książka skierowana jest do kobiet w różnym wieku. Będą nimi na pewno czytelniczki Ludmiły Marjańskiej. Książka może zainteresować kobiety młode, które są na etapie poszukiwania swojej tożsamości, te w wieku średnim, przed którymi dopiero wyłaniają się meandry wieku podeszłego oraz kobiety starsze, nie mogące się we własnej starości znaleźć.