Przywołany na okładce Roberto Bolaño nie miał już okazji przeczytać najnowszej powieści Rodrigo Rey Rosy, ale narrator Severiny rzeczywiście przypomina bohaterów Dzikich detektywów swoim umiłowaniem literatury, tak silnym, że niepostrzeżenie fikcja zaczyna, krok po kroku, wkradać się w jego życie, ucieleśniać, wyrywa z monotonnej egzystencji, skłania do pościgu za marzeniem, do ryzykownych wyborów, do życia na krawędzi…
Kiedy główny bohater zaczyna opowiadać swoją historię, żyje wśród książek, które, jak się zdaje, są jego jedyną prawdziwą miłością. Ma przyjaciół – współwłaścicieli księgarni, kolegów – księgarzy, znajomych – poetów, spotykających się co poniedziałek, aby recytować wiersze. Od czasu do czasu bohaterowi zdarza się poryw uczucia i namiętności, ale szybko mija, bo, jak można przypuszczać, spotykane dziewczęta są zbyt mało literackie. Zbyt realne. I uważają, że świat nie kończy się tam, gdzie kończą się regały.
Severina jest inna. Odwiedza księgarnię i kradnie książki. Ambitne, starannie wybrane. Kiedy księgarz zwraca uwagę na jej urodę, jego serce zapewne już szybciej bije na widok atrakcyjnej listy skradzionych tomów… Severina kłamie jak rasowa kreatorka fikcji. I zdradza, perfidnie, bo kradnie książki też w innych księgarniach…
Zafascynowany narrator podąża za wymykającą się dziewczyną, a jej życie okazuje się jakimś ogrodem o rozwidlających się ścieżkach. Tandetnym romansem w odcinkach, powieścią eksperymentalną, kryminałem? Bohater zostawia daleko za sobą spokojną, uporządkowaną egzystencję. Żyje tak, jak bohaterowie powieści…
Severina jak jej bohaterka, wymyka się klasyfikacjom. Romans, sensacja? Jednak nie. Smaczny kąsek dla miłośników książek? Zdecydowanie tak. Co ciekawe, żarliwe uczucie do regałów uginających się od papieru opisują ostatnio głównie autorzy hispanojęzyczni: Cień wiatru , Dzicy detektywi , Dom z papieru , Wyznaję , O starym człowieku, który czytał romanse , a teraz*
Severina*.