I stało się. Zgodnie z zapowiedzią wydawniczą, ukazała się część druga powieści Rafała Kosika. Niewtajemniczeni koniecznie muszą „złapać” pierwszą część, aby skutecznie podążyć za bohaterami i narracją. Stali wielbiciele cyklu nie będą zawiedzeni, jak sądzę. Kolejny tom, jest utrzymany w znanym stylu i na właściwym poziomie. Science fiction plus elementy kryminału i powieści obyczajowej. Pomiędzy młodymi bohaterami a światem dorosłych, który również usiłuje rozwiązać problem katastrofy, toczy się walka na wiedzę, spryt i umiejętności. Kto będzie szybszy i skuteczniejszy? A tymczasem kolcoboty, mikroboty, multitool, aneroidalne roboty i sporo innych urządzeń wypełnia powieść, a przy tym życie toczy się zwyczajnie, z jajecznicą na śniadanie i typowymi problemami szkolnymi, uczuciowymi i rodzinnymi. Bohaterowie muszą obrabiać lekcje i chodzić do szkoły, która być może nie jest zupełnie szablonowa – w przypadku niektórych nauczycieli i ich metod edukowania. Jednak jej układ organizacyjny i stosunek do ucznia
jest modelem rozpoznawalnym w naszych realiach. Jak łatwo się domyślić, postacie nie darzą „placówki edukacyjnej” wielką sympatią. W zasadzie większość swojej wiedzy zdobywają na własną rękę, poza murami szkolnego molocha. Po lekturze można odnieść wrażenie, iż autor bardziej stawia na samodzielną kreatywność młodych ludzi, która rodzi się z ciekawości, zainteresowań, niż narzucania sposobów myślenia, jaki serwuje współczesna szkoła, w której więcej przymusu niż subtelnej inspiracji, popychającej do odkrywania i twórczości. Postacie nauczycieli również są ocenione poprzez budowanie opozycyjnych charakterów. Nauczyciel zamknięty – nauczyciel otwarty, to podział, który znakomicie odzwierciedla się w osobie nauczyciela informatyki i biologii.
Wracając do sedna – czyli orbitalnego spisku, jak wiadomo z pierwszej części, rakieta wystrzelona w sylwestrową noc, krąży nad Warszawą i grozi katastrofalnym upadkiem. Wizja apokaliptyczna powstaje w sposób typowy dla naszej współczesności. Podkręcanie atmosfery strachu przez media, podsycanie katastroficznych obrazów jest wszechobecne. Jednocześnie niektórzy widzą w tym szansę na zbicie kapitału politycznego – przykładem jest postać Andżeliki Osmozy. Dociekliwi mogą poszukiwać pierwowzoru wśród naszej elity rządzącej i zapewne okazałoby się, że jest to portret własny wielu przedstawicieli miłościwie nam panujących. Kiedy inni próżnują, młodzi bohaterowie mocno wytężają głowy, jak pozbyć się niebagatelnego problemu. Powieść bardzo mocno podkreśla, jak ważna jest wiedza i edukacja. Bohaterowie siłą swego intelektu usiłują rozwikłać problem i wyjść z tarapatów. Jednocześnie książka nie jest pozbawiona aspektów emocjonalnych. Wprowadza je żeńska bohaterka – Nika, która przez pryzmat uczuć i emocji spogląda
bardzo często na rzeczywistość. Kreatywność postaci może budzić zazdrość. Mimo genialności umysłu, nie brakuje im jednak humoru i beztroski typowej dla młodych ludzi.
Książka jest okazała objętościowo, czasem narracja wydaje się nieco „rozciągnięta”, niektóre wątki zbyt „rozgadane”. Dbałość o detal wprowadza szerokie opisy. Autor bardzo dużo miejsca poświęcił zagadnieniom technicznym, gubiąc nieco atmosferę przygody, zagadki. Po kliku rozdziałach przychodzi wielka ochota, aby poszukać epilogu trochę szybciej. Niemniej powieść stanowi bardzo interesującą propozycję dla młodzieży, zresztą cały cykl jest godny uwagi i warty rekomendacji. Rafał Kosik oddaje w ręce czytelnika książki rzetelnie opracowane, dodatkowo wzbogacone własnymi ilustracjami. Co ważne, powieści mają charakter popularyzatorski, promują nauki ścisłe, ale również edukują mimochodem w innych dziedzinach – czytelnik dowie się czegoś z historii (np.: rozkodowanie szyfru Enigmy), literatury (powieści Lema), czy marketingu – na przykład, czym jest medialny PR, stosowany przez polityków różnej maści…