Magenta i Solferino 1859

Książka przedstawiająca koleje zdarzeń, które doprowadziły do powstania na Półwyspie Apenińskim Zjednoczonego Królestwa Włoch. 25 kwietnia 1859 r. 2. armia austriacka przekroczyła granicę z Królestwem Sardynii. Maj 1859 r. upłynął pod znakiem nieskoordynowanych działań po obu stronach konfliktu. 3 czerwca 1859 r. doszło do zaciętej bitwy pod Magentą. Austriacy ponieśli porażkę. Społeczeństwo włoskie dostrzegło wówczas szansę wyzwolenia również Lombardii i Wenecji. 24 czerwca 1859 r., pod Solferino, ruszyły do boju. Wojska austriackie ponownie przegrały. Jednym ze świadków krwawej batalii był Henryk Dunant, który zorganizował pomoc dla rannych żołnierzy, bez względu na ich przynależność narodowościową. Kilka lat później, w 1864 r., doprowadził do utworzenia Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża. Zwarte kolumny rzuciły się na siebie z gwałtownością niszczycielskiego potoku, który obala wszystko na swej drodze. Pułki francuskie, strzelając, uderzyły na coraz liczniejsze i groźniejsze masy austriackie. Te jednak, niewzruszone jak mur z żelaza, powstrzymywały atak. Całe dywizje zrzucały plecaki na ziemię, aby sprawniej runąć na przeciwnika z bagnetem w ręku. Kiedy odpierano jeden batalion, natychmiast zastępował go inny. Każde wzgórze, każda wyniosłość, każdy szczyt stawały się terenem zaciekłej walki. Stosy poległych pokryły pagórki i wąwozy. Austriacy i sprzymierzeni tratowali się wzajemnie, zabijali na okrwawionych zwłokach, ogłuszali ciosami kolb, rozbijali czaszki, rozpruwali brzuchy szablami i bagnetami. Nie było litości. Trwała krwawa jatka, walka dzikich bestii, oszalałych i pijanych krwią.