Indywidualizm i jego krytycy

W książce tej autorka bada ideę indywidualizmu, przedstawiając jej genezę i współczesne uwikłania polityczne, traktując ją jako filozoficzny motyw szeroko pojętych ruchów emancypacyjnych, których celem było (i nadal jest) uwolnienie jednostki z form zależności i represji politycznych. Analizuje dzieje pewnego sporu dotyczącego podmiotu i wspólnoty politycznej toczonego między liberałami i neokonserwatystami. Do sporu tego dodaje niezwykle zróżnicowany w swej genezie i nowatorski punkt widzenia feministek. Ich filozofia, rodzaj doświadczenia, punkty odniesienia i racje są mało znane w Polsce, a niezwykle poszerzają naszą perspektywę polityczną i moralną. Wbrew wielu krytykom idea indywidualizmu zachowała wagę i aktualność, choć niewątpliwie pewne jej filozoficzne komponenty domagają się rewizji, a pewne tezy - odrzucenia. Zmiany te nie wykraczają jednak poza teoretyczny projekt i praktykę, w obrębie której funkcjonuje indywidualizm. Jest to idea otwarta i - mimo wewnętrznych antynomii i zewnętrznych krytyk, a
może właśnie dzięki nim - stale się modyfikująca i uwalniająca kolejne obszary ludzkiej podmiotowości i aktywności spod presji tradycyjnych, holistycznych i totalizujących zależności. Proces ten ciągle trwa, tak jak trwa artykulacja różnych stanowisk zaangażowanych w jego przebieg lub jego powstrzymanie. Nie ma powodów sądzić, by podmiot się zdekonstruował, tak jak nie ma pogrzebów "obywateli", wspólnot czy śmierci filozofii. Nie martwią też różne aspekty "odczarowanego świata", unieważnienie "wspólnotowych języków", skarlenie dyskursów czy nawet "karnawalizacja kultury".