George Orwell

Urodził się w niezamożnej rodzinie urzędnika kolonialnego.
Od 1911 roku w elitarnych szkołach w Anglii.
Dzięki swym zdolnościom zdobywa stypendium. Zamiast studiów uniwersyteckich wybrał służbę w policji kolonialnej w Birmie, gdzie przebywał do końca 1927 roku.

Po powrocie do Europy, dokonując swoistej ekspiacji, żyje wśród biedoty londyńskiego East Endu i slumsów Paryża. Pracuje dorywczo jako korepetytor, zbieracz chmielu i pomywacz kuchenny (w Paryżu).

Swoje doświadczenia opisuje w zbeletryzowanym reportażu Down and Out in Paris and London, który przynosi mu pewien rozgłos. W 1934 roku ukazały się Birmańskie dni, pełna sprzeciwu wobec kolonialnej niesprawiedliwości relacja z pobytu w tym kraju, jak również dwa słynne eseje: Zabicie słonia i Powieszenie.

Kolejnymi - już sensu stricto - powieściami były: Córka duchownego oraz Wiwat Aspidistra!.
Latem 1936 jedzie do Hiszpanii, gdzie bierze udział w wojnie domowej po stronie republikańskiej; zostaje poważnie ranny. W czerwcu 1937 roku, by ratować życie, przedostaje się do Francji i wraca do Anglii. W 1938 roku wydaje Hołd Katalonii , gdzie opisuje swe doświadczenia.

Tego samego roku zapada na gruźlicę; uzyskawszy zapomogę przebywa w Maroku, gdzie powstaje powieść Po świeże powietrze, nostalgiczny obraz Anglii zagrożonej wojną i faszyzmem.

Po wybuchu wojny, nie przyjęty z powodów zdrowotnych od wojska, pracuje w indyjskiej sekcji BBC, a od 1943 jest redaktorem wpływowego tygodnika Tribune.

W 1945 roku ukazuje się najsłynniejsza książka Orwella Folwark zwierzęcy.

Książka przyniosła mu niezależność finansową i sławę. W 1949 roku sławę umacnia Rok 1984.
Obie te książki weszły do krwiobiegu współczesnej kultury. Od tego czasu skupia się na pisaniu artykułów, esejów i recenzji.

Po wojnie Orwell, poważnie już chory na gruźlicę, spędza wiele czasu z adoptowanym synem na odludnej wyspie Jura.
Umiera w londyńskim szpitalu.