Dziennik bez samogłosek

Składające się nań trzy części powstawały wróżnym czasie i dotyczą różnych faz życia autora: najwcześniejsze, Moralia Wat zaczął pisać w początkach lat pięćdziesiątych. Są one rodzajem pisarskiego notatnika, rejestrujacego ulotne myśli, aforyzmy, anegdoty, ale też głebokie uogólnienia na temat kondycji ludzkiej. Drugi chronologicznie, i zarazem nadający tytuł całości, Dziennik bez samogłosek obejmuje teksty powstałe w latach 1963-1965, a więc podczas pobytu Wata w Paryżu i w Berkeley. I wreszcie trzecie w porządku Kartki na wietrze to zapiski z ostatnich lat zycia poety (1966-1967). "Cała późna proza Wata" - pisał w swej monografii Tomas Venclova - "może być postrzegana jako wilki monolog, który rozwija się wokół przemożnych tematów totalizmu, cierpienia, sumienia i smierci. Bez względu na to, o czym Wat pisał, jaie tksty i jakie tych tekstów skojarzenia przywoływał (...), cokolwiek napisał, odnosi się do jednego z tyxh wilekich tematów - często do wszystkich naraz".