Chwała Czarownicom

Nazywa się Bogna Fox i jest pisarką. Dręczona migrenami, które w efekcie doprowadzą do operacji mózgu, między jednym a drugim atakiem bólu pisze autobiograficzną powieść, w której granice między prawdą a wymysłem zostają zatarte.

Wymysły uzupełniają rzeczywistość, teraźniejszość łączy się z przeszłością. To co pierwsze - pierwsze wspomnienie z dzieciństwa, pierwsze zdanie, pierwsze uderzające piękno i pierwsza wstrząsająca brzydota, pierwsze przeżycia mistyczne, pierwszy grzech, świństwo, pierwszy mężczyzna - raz opisane, powraca w dalszej opowieści z nową siłą, z jeszcze większą impulsywnością, obrosłe nowymi, przemielonymi wyobraźnią ni to dziecka, ni to kobiety, faktami. Uwolniona od skrupułów, z arogancją właściwą raczej męskiej prozie, autorka powieści odsłania stopniowo swą "prawdziwą" tożsamość. Owoc grzesznej miłości z esesmanem, znaleziony w lesie przez swych przybranych rodziców cudowny bachor, mała Bogna okaże się morderczynią, ofiarą gwałtu, mścicielką na mężczyznach, przyjaciółką diabła, penetrującą piwnice podświadomości, kobietą wyzwoloną, czarodziejką i czarownicą, przedzierającą się przez złogi niepamięci do wiedzy o sobie.

"Każda opowiedziana historia jest prawdziwa, opowiadanie stwarza historię", napisze Bogna w poniedziałek, środę, a może w piątek. Wszak autobiografia, którą zamierzyła, musi mieć swój porządek, choćby po to, by porządkując swoje życie, pisarka znalazła klucz do sprzeczności, które są jej najbardziej stałą cechą.

Obecne drugie wydanie tej książki już gruntowanie przez Autorkę przeredagowane i uzupełnione.