Chorobliwe związki

W tamtych czasach mama wierzyła, że zostanę kimś niezwykle ważnym, i nie wiem, jak to robiła, ale umiała mi zaszczepić swoją wiarę do tego stopnia, że zanim na dobre zostałam licealistką, już byłam pewna, że mogę nie tylko przenosić góry, pod warunkiem że mocno się skoncentruję, ale że i sam Bóg przemawia do mnie. Ponadto byłam przekonana, że moje wnętrze zamieszkują dzikie bestie, które w innym wymiarze, równoległym do wymiaru mojej nudnej egzystencji, są pogańskimi bożkami.
Wszystko to tkwiło gdzieś w moim umyśle, ale później nie widziałam już sensu, by przynajmniej we wspomnieniach wrócić do tego na chwilę i się pośmiać.