Sny i kamienie

Poetycka książka o budowaniu i rozpadaniu się miasta, o jego nierealnej rzeczywistości. I zarazem dramatyczna przypowieść o tym, jak umiera marzenie o doskonałości i jak rodzą się marzenia inne, po swojemu fałszujące rzeczywistość. Gdy umiera wiara w nowy, wspaniały świat, zostaje kawałek cegły, starego plakatu czy waciaka. Kiedy wiara ta staje się wszechogarniająca, karleje pod nią rzeczywistość. Magdalena Tulli dziwi się nieustannie maszynerii świata, bada ją, opisuje, odkrywając jej paradoksy i absurdy. Kpi z uroszczeń i urojeń umysłu, przeraża się, gdy zostaje po nich pustka. Miasto, które opisuje Tulli, odzielono od jego korzeni, zaprogramowano i zbudowano jak doskonałą maszynę, która jednak musiała się zużyć. Ułomny świat tej książki trwa w nieustannym ruchu - co pewien czas tworzony od początku, niepomny dawnych planów, napędzany ludzkimi pretensjami do doskonałości.