Ewa Szelburg-Zarembina

Ewa Szelburg-Zarembina była absolwentką pedagogiki oraz filologii polskiej. Przyjaźniła się z Zofią Nałkowską, po ojcu odziedziczyła lewicowe poglądy. Piętnowała baśnie dla dziewczynek, które według ich treści miały liczyć na cud i bezczynnie czekać na księcia z bajki. O Ewie Szelburg-Zarembinie wspominają w piosenkach Anna Jantar i Grzegorz Turnau.

Ewa Szelburg-Zarembina - biografia

Irena Ewa Szelburg przyszła na świat 10 kwietnia 1899 we wsi obok Puław w rodzinie dość ubogich krawcowej i ogrodnika dworskiego, później także kasjera. Rodzice stawiali na edukację córki, licząc na to, że dzięki wykształceniu uda jej się w życiu. Naukę pobierała w Nałęczowie i Lublinie, była skautką i członkinią konspiracyjnego, akademickiego Związku Młodzieży Polskiej ZET. Ewa Szelburg-Zarembina pracowała jako nauczycielka (również w seminariach pedagogicznych) i już po śmierci obojga rodziców podjęła studia w Krakowie.

Ewa Szelburg-Zarembina – życie prywatne

Ewa Szelburg-Zarembina nie skończyła wówczas studiów, gdyż poznała Jerzego Ostrowskiego, z którym wzięła ślub. Pracowała w szkole z trudnymi uczniami. Zakochała się w nauczycielu, Józefie Zarembie, którym opiekowała się po postrzale – przyjął na siebie kulę z pistoletu wycelowanego w dyrektora szkoły, męża Ewy Szelburg-Zarembiny. Po rozwodzie para wzięła ślub i przeprowadziła się do Warszawy. Po ucieczce do Lwowa z zajętej przez Niemców stolicy, Ewa Szelburg-Zarembina przedwcześnie rodzi w pociągu córkę, która umiera. Dalsze życie pisarki naznaczyło cierpienie po stracie jedynego dziecka. W 1942 roku w obozie zmarł pierwszy mąż autorki.

Po drugiej wojnie światowej Ewa Szelburg-Zarembina zaczęła tracić wzrok, zachorowała również na nerwy (Jarosław Iwaszkiewicz określił tą chorobę odklejaniem się od rzeczywistości). Przez pewien okres mieszkała z drugim mężem we Włoszech. Jej choroba pogłębiała się, a Józef Zaremba stracił władzę w nogach. Jeszcze 2 lata po śmierci Ewy Szelburg-Zarembiny, aż do własnej śmierci, mąż pisarki pisał do niej listy. Para pochowana została w ukochanym Nałęczowie.

Ewa Szelburg-Zarembina - wiersze, bajki, książki, film, nagrody

Ewa Szelburg-Zarembina kochała dzieci. Na rynku literackim zadebiutowała w 1922 roku utworami dla najmłodszych. 2 lata później powstały ”Legendy żołnierskie”. Jako działaczka podziemia oświatowego Ewa Szelburg-Zarembina była redaktorką jednej z konspiracyjnych gazet. Pisała relacje i reportaże, m.in. proces białoruskich chłopów czy ”Myjcie owoce”, a także podręczniki dla szkół i zbiory opowiadań. Pełniła funkcje członka Zarządu stołecznego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, pierwszego Kanclerza Kapituły Orderu Uśmiechu, wiceprzewodniczącej zarządu Związku Zawodowego Literatów Polskich.

Ewa Szelburg-Zarembina była autorką scenariusza do filmu ”Dwie godziny” z 1946 roku (premiera odbyła się dopiero 11 lat później) z Danutą Szaflarską, Andrzejem Łapickim i Józefem Węgrzynem. Za dokonania na przestrzeni życia Ewę Szelburg-Zarembinę odznaczono m.in. Złotym ”Wawrzynem Akademickim”, Medalem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi, Nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy, Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki.