Czesław Miłosz

Polski poeta, prozaik, eseista, historyk literatury, tłumacz.

Laureat Nagrody Nobla 1980. Laureat Nagrody Nike'98.

Miłosz studiował na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, najpierw polonistykę na Wydziale Humanistycznym, szybko jednak przeniósł się na Wydział Nauk Społecznych, by studiować prawo, które ukończył w 1934 roku.

Debiutował jako poeta w piśmie Alma Mater Vilnensis w 1930 r. W 1931 r. był współzałożycielem grupy literackiej Żagary i współredaktorem pisma pod takim tytułem.

W 1931 odbył pierwszą podróż po Europie Zachodniej 1934-1935 stypendysta Funduszu Kultury Narodowej w Paryżu. 1936 rozpoczął pracę w wileńskiej rozgłośni Polskiego Radia, skąd po usunięciu za lewicowe poglądy przeniósł się do rozgłośni warszawskiej w 1937. Od 1940 woźny w Bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego.

Brał udział w podziemnym ruchu kulturalnym, m.in. publikując zbiór Wiersze (1940, pod pseudonimem J. Syruć) i antologię Pieśń niepodległa (1942). Po upadku powstania warszawskiego przebywał w Goszycach i w Krakowie.

Po wojnie podjął m.in. pracę w dyplomacji komunistycznego rządu Polski w Stanach Zjednoczonych oraz Paryżu, jako attaché kulturalny. W 1951 poprosił o azyl polityczny we Francji. Początkowo mieszkał w Maisons Laffitte pod Paryżem, od 1960 w USA. Od tegoż roku pracował jako wykładowca, a następnie profesor na Wydziale Literatur i Języków Słowiańskich Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley. W latach 1981-1982 wykładał literaturę na Harvardzie.

Otrzymał wiele prestiżowych nagród amerykańskich i międzynarodowych, np. Międzynarodową Nagrodę Literacką im. Neustadta oraz doktoraty honorowe wielu Uniwersytetów, m.in. Jagiellońskiego i Harvarda.

W 1993 roku Miłosz przeprowadził się do Polski na stałe. W 1994 r. odznaczono go Orderem Orła Białego.

Zmarł 14 sierpnia 2004 roku w Krakowie. Został pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce.