Ryszard Kapuściński

Najwybitniejszy pisarz spośród polskich reporterów. Nazywany Cesarzem Reportażu.

Zadebiutował jako poeta, jeszcze przed maturą, w 1949 roku, w tygodniku "Dziś i Jutro". W 1950 roku podjął pracę w "Sztandarze Młodych", gdzie zaczął pisał reportaże (w 1956 roku za reportaż To też jest prawda o Nowej Huty nagrodzono go Złotym Krzyżem Zasług). W 1958 roku przeniósł się do "Polityki". Tu drukował reportaże, które w 1962 roku zostały wydane w zbiorze Busz po polsku. Od 1974 roku pracował w tygodniku "Kultura" i intensywnie podróżował, min. do Indii, Angoli, Etiopii. Owocem wypraw do Etiopii i Iranu były dwie książki, które odniosły reporterowi międzynarodowy sukces: Cesarz (książka łącząca poetykę reportażu i powieści, opowiadająca o schyłku anachronicznego reżimu Haile Selassie w Etiopii) i Szachinszach (opowieść o ostatnim szachu Iranu).

W stanie wojennym Kapuściński zawiesił reporterskie wyprawy i zaczął robić luźne notatki, które zostały opublikowane w sześciu tomach Lapidariów. Autor Cesarza był również poetą. W 1986 roku wydał tom wierszy Notes, a w 2006 - Prawa natury.

Kapuściński zjeździł cały świat, uczestnicząc w kilkudziesięciu wojnach, przewrotach i rewolucjach w Ameryce, Azji, a zwłaszcza w Afryce, której wyzwoleniu z kolonialnego jarzma asystował. Przez wiele lat był mocnym kandydatem do literackiej Nagrody Nobla, jednak nigdy jej nie otrzymał.

Jego książki zostały przełożone na ponad dwadzieścia języków.

W 2010 roku Artur Domosławski opublikował biografię Kapuścińskiego Kapuściński non-fiction , która wzbudziła wiele kontrowersji. Książka rozpoczęła debatę o relacji między prawdą a fikcją w reportażu. Stała się także przyczynkiem do rozmowy na temat tego, czy biografista ma prawo "odbrązowić" swojego bohatera wbrew woli jego rodziny (wdowa po Kapuścińskim zarzuciła Domosławskiemu , że przedstawia jej mąża w niekorzystnym świetle i wytoczyła mu sprawę sądową o ochronę dóbr osobistych oraz praw autorskich).

Kapuściński zmarł na zawał serca 23 stycznia 2007 roku. Miał 74 lat.