Trans, Dostojewski, Rosja, czyli o filozofowaniu siekierą

„Ktoś powiedział – bodaj po polsku – że nie znosi Dostojewskiego za jego «słowiańską histerię» – pisze na wstępie Cezary Wodziński. – Podzielam tę niechęć, zwłaszcza wtenczas, gdy z płonących stosów słów wygrzebywać muszę węgielki myśli, gdy pokaleczoną duszę pisarza ubieram we frak wytarty myśliciela. Dreszcze przechodzą po pacierzu. Chciałoby się wziąć nogi za pas, czmychnąć czem prędzej do «jasnej polany» i pozostawić rozkosze obcowania z Dostojewskim rozegzaltowanym nastolatkom i zimnym badaczom «duszy rosyjskiej». A jednak niepodobna mimochodem… Bez Dostojewskiego ani rusz. Wystarczy zerknąć i już leci się na łeb na szyję w głąb studni. Trudno w takich podpolnych okolicznościach zebrać myśli. Trzepoczą się jak nietoperze wyrwane z uśpienia. Wirują na oślep, usiłując chwycić coś, czego nie widzą”.