Druga przestrzeń

Większość utworów to rozpisana na różne głosy, a zarazem szalenie osobista rozmowa z Bogiem. Miłosz z niespotykaną odwagą i szczerością dotyka kwestii najważniejszych: wiary i zwątpienia, pytań o wszechmocność Boga i Jego obojętność wobec zła. Przedkłada poszukiwanie i brak pewności nad płytkie i bezrefleksyjne samozadowolenie.
Jest bezkompromisowy w dążeniu do prawdy, nie stroni przy tym od rozważania racji heretyckich i manichejskich. Dąży do stworzenia języka, którym - w przeciwieństwie do "wydrążonego" języka oficjalnej teologii, jak również dekadencji, w jakiej pogrążył się język poezji - można było mówić o "sprawach pierwszych". Chodzi tu zatem o coś znacznie ważniejszego aniżeli poezja, aczkolwiek to ona właśnie umożliwia Miłoszowi docieranie do wymiaru, do którego przez całe życie wytrwale dążył: do tytułowej "drugiej przestrzeni".