Moje Indie. Przygoda nie pyta o adres

"Trafiłem do Indii przez przypadek. I najchętniej nigdy bym już stamtąd nie wyjeżdżał" – pisze Jarosław Kret w tej pięknej, niezwykle ciekawej książce o fascynującym kraju „dziesięć razy większym od Polski, a zróżnicowanym jak Europa”.

Moje Indie to znakomite połączenie opowieści przygodowo-podróżniczej z osobistym pamiętnikiem autora, który mieszkał tam przez kilka lat. To, o czym pisze, widział, słyszał, posmakował, poczuł i zrozumiał – trudno o lepszego przewodnika po egzotycznych dla nas obyczajach, kulturze, czy kuchni. Zwłaszcza, że Kret, wyjątkowo bystry obserwator, opowiada plastycznie, lekko i z humorem. Od pierwszej strony zaraża nas entuzjazmem, podziwem i sympatią do spotykanych ludzi, co nie oznacza, że nie widzi tego, co w Indiach trudne czy niewygodne. Uczestniczymy w święcie Holi, podczas którego ludzie oblewają się kolorowymi farbami i pijemy tajemniczy narkotyczny napój Bhang. Jesteśmy świadkami próby... Ślubu Gombrowicza w Państwowej Szkole Teatralnej, zwiedzamy Tadź Mahal i podziwiamy efemeryczną potęgę „miasta-ducha” Fatehpur Sikri. Poznajemy życie tradycyjnej rodziny z Delhi, kulisy Bollywood i zatrzymujemy się przed... słoniem, który właśnie paraduje przez środek ulicy. Odbywamy podróż osobliwym wagonem kolejowym i
wkraczamy w świat indyjskich oszustów, handlarzy biżuterią. Razem z autorem jesteśmy gościem syna słynnego maharadży, ucznia Paderewskiego, który podczas II wojny uratował setki polskich sierot z ZSRR, tworząc dla nich ośrodek w Dźamnagar w stanie Gudźarat. Opisując swoje zaskakujące przygody, Kret „przemyca” fakty, mity i legendy, historie o religiach i polityce, bez znajomości których trudno pojąć indyjską rzeczywistość. W tej książce pasjonujące jest dosłownie wszystko: od odpowiedzi na pytanie, co oznaczają słynne „kropki” na kobiecych czołach, po opis... codziennego mycia naczyń. O „swoich Indiach” Kret pisze z wielkim znawstwem i – sercem.