Heinrich Theodor Böll

Prozaik niemiecki. Laureat Nagrody Nobla (1972).

W czasie II wojny światowej żołnierz Wehrmachtu. Bohaterami jego wczesnych utworów są ofiary wojennego szaleństwa - zwykli ludzie, żołnierze i cywile, okaleczeni przez wojną na ciele i duszy, usiłujący znaleźć sobie nowe miejsce w zrujnowanym świecie.

W sposób bezkompromisowy, jako humanista i nieortodoksyjny, z instytucją Kościoła często zwaśniony katolik-indywidualista występował nie tylko przeciw militaryzmowi i remilitaryzacji Niemiec, ale także przeciwko demoralizującym, wrogim jednostce, degradującym ja psychicznie i moralnie procesom tzw. cudu gospodarczego, w którym dostrzegał nowoczesną odmianę antyhumanizmu.

Jego protest przeciwko wszelkim przejawom zniewolenia jednostki przez państwo ulegał wraz z upływem lat wyraźnej radykalizacji. Biorąc żywy udział w działalności publicznej, reagując piórem na wydarzenia, nigdy nie związał się z konkretną siłą polityczną. Jako niekwestionowany autorytet moralny od wczesnych lat siedemdziesiątych aż do śmierci pełnił rolę "sumienia narodu".

Powieści: m.in. Gdzie byłeś Adamie?, Bilard o wpół do dziesiątej, Portret grupowy z damą, Niestrzeżone progi, Zwierzenia klowna, Opiekuńcze oblężenie.