Jan Lechoń

Poeta, który debiutował w wieku 14 lat.
Związany ze Skamandrytami (od 21 roku życia), współredaktor czasopisma "Pro Arte et Studio". Jako 19-latek współtworzył słynny kabaret literacki "Pod Picadorem", był redaktorem satyrycznego "Cyrulika Warszawskiego", sekretarzem redakcji "Pamiętnika Warszawskiego".

W wieku 31 lat został na 9 lat attaché kulturalnym ambasady RP w Paryżu, współzakładał Polski Instytut Naukowy w Nowym Jorku, współpracował z londyńskimi "Wiadomościami Polskimi, Politycznymi i Literackimi".

Tomik, który przyniósł mu uznanie w 1920 roku to "Karmazynowy poemat", też ważny kolejny - "Srebrne i czarne" (1924), po nim poeta zamilkł aż do wybuchu wojny. Inne zbiory: "Lutnia po Bekwarku" (Londyn 1942), "Aria z kurantem" (Nowy Jork 1945), cykl "Marmur i róże" (w Poezjach zebranych, Londyn 1945).

Początkowo "zmagał się" w swojej poezji romantycznie z patriotyzmem, im bardziej dojrzewał, tym więcej samotności i śmierci pojawiało się w jego wierszach.

Pisał też szkice i recenzje, dramaty, "Dziennik 1949-1956" (tom 1-3, Londyn 1967-1973) z wieloma interesującymi refleksjami o literaturze i sztuce, nie dokończył powieści "Bal u senatora". Mając 57 lat, w Nowym Jorku popełnił samobójstwo.