Kurt Vonnegut

Prozaik amerykański, studiował biochemię na Uniwersytecie Cornella.
Uczestniczył w II wojnie światowej, wzięty do niewoli, w 1945 roku przeżył bombardowanie Drezna. Po powrocie do USA ukończył studia, pracował jako dziennikarz i rzecznik prasowy General Electric. Od 1950 utrzymywał się z pisania opowiadań fantastycznonaukowych. Jego wczesne powieści również z początku klasyfikowano jako humorystyczne antyutopie z kręgu fantastyki.

Pierwszym prawdziwym bestsellerem okazała się Rzeźnia numer pięć (1969) wstrząsająca opowieść antywojenna osnuta na wątkach autobiograficznych. Dopiero wówczas doceniono pisarza jako wysmakowanego eksperymentatora, wrażliwego na tragedię ludzkości. W kolejnych powieściach rozszerzył swoje poszukiwania nowych możliwości gatunku, próbując różnych technik metaprozy, czym zasłużył sobie na miano postmodernisty.

Vonnegut stawiał pytania o odpowiedzialność człowieka za los świata, nie rezygnując z celnej satyry na społeczeństwo amerykańskie z pozycji agnostyka, pacyfisty, krytyka ślepego patriotyzmu.

W nowszych powieściach powracał do będącej jego obsesją idei, że wszyscy jesteśmy żywymi tarczami, jeńcami technokratycznego świata masowych morderstw, katastrofy ekologicznej, odczłowieczonych wartości, z którego, jak sam powiada: "Osobiście wolę się śmiać (niż płakać), bo jest mniej do sprzątania".

Ten mistrz czarnego humoru, znana postać salonu literackiego, cieszył się rzadko spotykanym uznaniem dwóch różnych kręgów odbiorców: masowych czytelników czasopism popularnych oraz elity intelektualnej, w tym studentów wyższych uczelni o krytyki literackiej.