Gabriel Garcia Marquez

Wybitny pisarz kolumbijski, dziennikarz.

Gabriel Garcia Marquez do ósmego roku życia mieszka u dziadków. Po śmierci dziadka w 1935 roku przenosi się do rodziców do Barranquilli. Studiuje prawo w Bogocie.

Już w kolegium w Barranquilli zaczyna pisać dla szkolnej gazetki, później zakłada czasopismo "Literatura". W czasie studiów w dodatku literackim "El Espectador" zostaje opublikowane pierwsze opowiadanie Garcii Marqueza Trzecia bieda. Tam też ukazują się kolejne opowiadania. Mieszka na zmianę w Barranquilli i Cartagenie, pracuje dla gazet, zakłada czasopisma "Cronica", "Comprimido".

W 1954 roku zostaje redaktorem w "El Espectador". W 1955 roku zostaje wydana jego pierwsza powieść Szarańcza. W tym samym roku "El Espectador" wysyła Marqueza do Europy w charakterze korespondenta. Po powrocie pisarz mieszka w Caracas, żeni się z Mercedes Barchą.

Prowadzi bardzo aktywne życie, angażuje się politycznie i społecznie: po zwycięstwie rewolucji na Kubie zakłada w Bogocie biuro kubańskiej agencji prasowej; przez kilka miesięcy pracuje w Hawanie, potem w Nowym Jorku. Mieszka w Meksyku, w Barcelonie, znów w Meksyku, w Kolumbii.

Wspiera lewicową partię wenezuelską MAS, prowadzi publicystyczną walkę przeciw Pinochetowi w Chile, pisze reportaże polityczne, organizuje strajk literacki aż do upadku Pinocheta, zakłada fundację Habeas na rzecz obrony praw człowieka i więźniów politycznych, pisze o wojnie o Falklandy, popiera i dofinansowuje budowę Międzynarodowej Szkoły Filmowo-Telewizyjnej na Kubie.

W 1982 otrzymuje Literacką Nagrodę Nobla.

W 1991 reaguje nową kolumbijską konstytucję, rok później obejmuje kierownictwo programu informacyjnego w telewizji kolumbijskiej. W 2000 roku dowiaduje się, że jest chory na raka. Udaje mu się zatrzymać rozwój choroby i zaczyna pisać wspomnienia.

Zaliczany do przedstawicieli tzw. realizmu magicznego.

W swojej prozie stworzył fikcyjną osadę Macondo, która symbolizuje dzieje Ameryki Łacińskiej. Ukoronowaniem jego pisarstwa jest Sto lat samotności (1967, wydanie polskie 1974).

Najważniejsze powieści: Zła godzina (1961, wydanie polskie 1970), Nie ma kto pisać do pułkownika (1961, wydanie polskie 1978), Jesień patriarchy (1975, wydanie polskie 1980).