Ignacy Krasicki

Poeta, prozaik, publicysta, komediopisarz. Urodził się w zubożałej rodzinie magnackiej dziedziczącej tytuł hrabiowski. Po ukończeniu kolegium jezuickiego we Lwowie został księdzem. Studiował w Warszawie, potem w Rzymie, skąd po dwóch latach pobytu wrócił do kraju. Po powrocie zbliżył się do "Familii" Czartoryskich i zaprzyjaźnił się ze Stanisławem Augustem Poniatowskim. Po elekcji został kapelanem i bliskim współpracownikiem króla Stanisława Augusta.

W 1765 r. Stanisław August powołał go na stanowisko prezydenta trybunału małopolskiego urzędującego w Lublinie, a potem we Lwowie. W 1766 roku otrzymał biskupstwo warmińskie, a wraz z nim godność senatora i tytuł książęcy. Po otrzymaniu nominacji biskupa warmińskiego osiada w Lidzbarku (Heilsbergu), jednak nadal utrzymuje kontakty z Warszawą i królem. Mając 39 lat publikuje "Hymn do miłości Ojczyzny" - jedno z największych osiągnięć oświeceniowej liryki patriotycznej.

Po pierwszym rozbiorze Polski w 1772 r., gdy Warmia przeszła pod panowanie Prus, książę-biskup stał się poddanym króla Fryderyka II. W czasie Sejmu Czteroletniego Krasicki wykazał zainteresowanie i sympatię dla programu stronnictwa patriotów. W 1795 r., po trzecim rozbiorze, Krasicki został mianowany arcybiskupem gnieźnieńskim. Z Heilsbergu przeniósł się wtedy do Łowicza, a następnie do swej rezydencji w Skierniewicach. Pod koniec życia przyczynił się do założenia Warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Zmarł w Berlinie. Był najwybitniejszym twórcą okresu oświecenia, nazywany "księciem poetów".

Najbardziej znane utwory Ignacego Krasickiego to: Satyry, Bajki i przypowieści, Monachomachia, Antymonachomachia, Myszeida, Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki.