Owidiusz

Owidiusz (Publius Ovidius Naso) to jeden z największych poetów rzymskich i wybitny twórca elegii. Żył w latach 43 p.n.e. – 18 n.e., pochodził z Sulmony (środkowa Italia). Zrezygnował z kariery urzędniczej i poświęcił się pisarstwu.

W 8 r. n.e. został skazany prze Augusta na wygnanie do Tomi (dzisiejsza Konstanza w Rumunii), gdzie spędził resztę życia. Podobno Owidiusz poznał jakieś skandale dworskie i dlatego został usunięty jako niewygodny świadek. Sam poeta przyznawał, że do wygnania przyczyniła się jedna z jego pieśni, która nie spodobała się Augustowi.

W twórczości poety wyróżniamy trzy etapy.
Ze wczesnej młodości pochodzi poezja erotyczna: Miłostki, Heroidy, Sztuka kochania, Lekarstwa na miłość, O pielęgnowaniu twarzy, Medea.
Wiek dojrzały: Przemiany, Kalendarz.
Wygnanie: Żale, Listy z Pontu, Ibis i Rybołówstwo.

Owidiusz zyskał sławę jako autor poezji miłosnej i frywolnego poematu Sztuka kochania. Był ogromnie popularny u swoich współczesnych i nigdy nie stracił ich sympatii, mimo wygnania z Rzymu.