Miguel de Unamuno

Urodził się w baskijskiej rodzinie katolickiej. W roku 1884 ukończył studia w Madrycie uwieńczone doktoratem z filozofii i literatury. Karierę naukową związał z uniwersytetem w Salamence, gdzie wykładał język grecki i literaturę hiszpańską. w roku 1901 został rektorem. W ciągu całego życia wykazywał polityczne zaangażowanie, występując często w opozycji do panującego reżimu. W latach 1924-1930 zmuszony był udać się na emigrację do Francji. Unamuno uznany został za jednego z prekursorów chrześcijańskiego egzystencjalizmu i personalizmu. Jego zdaniem filozofia powinna wyrażać radość życia człowieka skazanego dylemat wyboru pomiędzy intelektem a wiarą. W dziełach filozoficznych: O poczuciu tragiczności życia wśród ludzi i wśród narodów (1913) i Agonii chrystianizmu (1931) odrzucił możliwość racjonalnego uzasadnienia wiary. Dręczony obsesją utraty wiary i jej poszukiwaniem, doznając często załamania nerwowego - uosabiał człowieka rozdartego egzystencjalnymi sprzecznościami - opisywanego w swoich pismach.
Unamuno był również cenionym literatem, prekursorem współczesnej powieści, autorem esejów, dramatów i poezji. Wywarł duży wpływ na życie intelektualne Hiszpanii.