Kornel Filipowicz

Powieściopisarz, nowelista, scenarzysta, poeta. Autor 37 książek, jeden z najwybitniejszych prozaików polskich XX wieku, znakomity twórca małych form.

Walczył podczas kampanii wrześniowej. Zbiegł z niewoli, konspirował m.in. w podziemnym ruchu wydawniczym. W 1943 wydał pierwszy tomik wierszy Mijani, ilustrowany przez żonę, Marię Jaremę. W 1944 r. trafił do obozów koncentracyjnych Gross-Rosen i Oranienburg. W swojej twórczości analizował problemy psychologiczne i etyczne związane z wojną.

Prawdziwy realista, umiał pokazać jednocześnie groteskową i symboliczną stronę opisywanej rzeczywistości. Pisał o zwykłych ludziach, zdarzeniach pozornie błahych, które składają się dziś na epicką panoramę czasów i wspaniałą galerię typów ludzkich. Nazywany mistrzem uważności – wszystkie szczegóły życia i działania widział zawsze w kontekście, zawsze jako całość.

Człowiek szlachetny, wspierający innych, otwarcie manifestował niechęć do systemu PRL-u. Od 1977 r. publikował pod własnym nazwiskiem poza cenzurą, m.in. w „Zapisie” i „NaGłosie”. Współorganizował nielegalne Towarzystwo Kursów Naukowych. W latach 80. był jednym z głównych organizatorów niezależnego życia literackiego Krakowa.

Współzałożyciel, w 1981 r., miesięcznika „Pismo”, zawieszonego wkrótce przez władze.

W 1989 został wybrany pierwszym prezesem krakowskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.