Julian Tuwim

Pisarz, poeta polski, tłumacz, autor wierszy dla dzieci, satyryk u publicysta. Po ukończeniu gimnazjum w Łodzi studiował w 1916-1918 prawo i filozofię na UW. Debiutował w 1913 roku wierszem Prośba wydrukowanym w "Kurierze Warszawskim".

W czasie studiów współpracował z czasopismami Pro arte et studio, Skamander (którego był współtwórcą), Wiadomości Literackie, Szpilki, Cyrulik Warszawski. Współzałożyciel kabaretu Pikador oraz kierownik literackich scen - Qui pro Quo, Banda.

Po wybuchu II wojny światowej wyjechał przez Rumunię do Francji, a następnie do Brazylii, by ostatecznie osiąść na pięć lat w Nowym Jorku. W 1946 r. powrócił do kraju. W 1951 r. otrzymał nagrodę państwową.

Oprócz poezji uprawiał twórczość dla dzieci, był tłumaczem i autorem wielu "dziecięcych" antologii i znakomitych przekładów z poezji rosyjskiej. Jest autorem licznych zbiorów poetyckich, m.in. "Czyhanie na Boga" (1918), "Sokrates tańczący" (1920), "Treść gorejąca" (1936), poematu "Kwiaty polskie" oraz popularnych wierszy dla dzieci, m.in. "Lokomotywa", "Abecadło","Słoń Trąbalski".

Zmarł w 1953 roku w Zakopanem; pochowany jest na warszawskich Powązkach. Poeta poświęcił rodzinnej Łodzi kilka swoich utworów. W wierszu "Łódź" pisał: "Niechaj potomni przestaną snuć, Domysły "w sprawie Tuwima", Bo sam oświadczam: mój gród - to Łódź, To moja kolebka rodzima!".