Eurypides

Eurypides, trzeci z wilekich tragików greckich, żył w latach 485-406 p.n.e. Był synem zamożnego właściciela ziemskiego z Salaminy.

W przeciwieństwie do Ajschylosa i Sofoklesa nie brał udziału w życiu publicznym, być może też dlatego cieszył się mniejszą popularnością.

Na 90 sztuk, które stworzył, tylko 5 odniosło zwycięstwa.

Ostatnie lata życia spędził w Macedonii. Zmarł na obczyźnie.

Mimo że nie został doceniony przez mu współczesnych, jako tragik:
- sięgał po mało znane mity m.in. tebańskie i trojańskie, omawiając je szeroko w prologu
- ograniczył dotychczasowe znaczenie i role chóru, na rzecz akcji
- stawiał na realizm postaci
- z wielkim znawstwem odmalowywał psychikę ludzką, zwłaszcza kobiet
- zrzucił tragedię z piedestału stylu koturnowego, skupiając się na zaletach i ułomnościach charaktru ludzkiego
- skomplikowane intrygi w jego dramatach rozwiązywał tzw. deus ex machina
- jego sztuki miały zawsze doskonałą oprawę muzyczną.

Eurypides jest nazywany przedstawicielem ateńskiego oświecenia. Ten przydomek otrzymał dzięki: krytycznemu stosunkowi wobec bogów, dogłębnej analizie psychiki ludzkiej, usunięciu w cień stylu koturnowego na rzecz przedstawienia losów ludzkich.

Z jego utworów zachowało się do dzisiaj 17 tragedii i 1 dramat satyryczny. Najbardziej znane utwory to chociażby:
Bakchantki, Ifigenia w Aulidzie, Orestes, Trojanki, Medea, Hekabe. Wraz ze śmiercią Eurypidesa mówi się o końcu rozkwitu tragedii greckiej.